Κενά δυο
Θα αρχίσω με ένα υπέροχο χα!
Αν μπορούσα θα ζωγράφιζα και την έκφραση της ψυχής όταν το φωνάζει
Φαντάσου την
Σου περιγράφω λοιπόν το άδειο για να καταλάβεις την κραυγή του ,χα !
Μοιάζει με τρύπα που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος
Είναι κλειστό από παντού ,κάτι σαν φούσκα σε μαρασμό
Στολισμένο εξωτερικά με ένα σώμα που δεν ζει πραγματικά
αλλά αιωρείται στην τρύπα του εσωτερικού του ,αναζητώντας το κομμάτι που λείπει
για να καλύψει τον κενό χώρο του
Μοιάζει με πείνα που δεν χορταίνει ποτέ
Μοιάζει με την άβυσσο
Είναι άχρωμο
Αυτό το άδειο , κυριαρχεί και δυναστεύει τον κάτοχο του
Θα μπορούσε να βαφτιστεί
Απληστία, η λέξη του
Αχαριστία ,μια άλλη
Ανικανοποίητο ,μια τρίτη
Τα ορατά και αόρατα κενά των άδειων χώρων γεμίζουν με ύλη
Τα αόρατα αλλά υπαρκτά κενά της ψυχής γεμίζουν μόνο με αγάπη και αποδοχή
Κάτι σαν την ζεστή αγκαλιά της μάνας στο μωρό
Ασφάλεια .η λέξη του
Οι πλάκες κινούνται ,η γη τρέμει ,το έδαφος υποχωρεί .
Φόβος
Σαν αεροπλάνο στο κενό
Φόβος
Όταν δεν υπάρχει σταθερότητα χορεύει η ανασφάλεια στο άδειο που γκρεμίζεται και παρασύρει τον κάτοχο του στην δίνη της περιστροφής ή της πτώσης του
Μαζεύει λοιπόν σταθερά στοιχεία και χτίζει γύρω του τοίχους για να σωθεί από αυτήν
Διογκώνεται
Γεμίζει αποθήκες εξωτερικές
Στολίζει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο τα κλαδιά του
Βάφει με χρώμα
Στέκει και χαμογελά
Το κενό όμως είναι ακόμα άδειο
Πλήρη υποταγή στην ύλη ,το ανικανοποίητο του πράγματος πια λιμνάζει γύρω του
Και όσο συγκεντρώνει ύλη ,τόσο λιμνάζει και βρωμάει από τα σκουπίδια που στοιβάζονται και βαραίνει τόσο που ασφυκτιά
Μια λύση υπάρχει
Η διαδρομή αντίστροφα
Βουτάει ,στους σωρούς και πετάει.
Και όσο πλησιάζει στο εσωτερικό τόσο το κενό μεγαλώνει
Σαν τα ρούχα που αφαιρούνται και το κρύο απλώνεται
Δεν σταματά ,διαρκώς πετάει
Σκύβει, αγκομαχά , ιδρώνει αλλά πιάνει ό,τι περιττό και το πετάει χωρίς ανάσα
Ατροφικό πια, το ακάλυπτο σώμα τρέμει στο φως
Το κενό παραμένει σταθερό σημείο
Είναι το μόνο σταθερό σημείο
Χα!
Σαν φρουρός ακοίμητος σε βράχο καλυμμένο με βρύα
Λίγο ακόμα
Τρόμος στην ιδέα της λεπτής μεμβράνης που το καλύπτει ,
Γίνονται λεπτές πλέον οι κινήσεις, σαν χάδι σε αυγό κούρσας θανάτου .
Μια μόνο πράξη μένει
Τολμά , αγγίζει την μεμβράνη ,που είναι αόρατα λεπτή και λεία
Φοβάται να τρυπήσει το άδειο της ,στέκει την κοιτά και απλά την ξεριζώνει
Τόσο απλό
Πλημμυρίζει με αίμα και νερό, ο κενός πια χώρος της και το σώμα για πρώτη φορά γεμίζει παντού «¨κάτι »
Χαμογελά πικρά
Χρόνος χαμένος σε μάχες
Χρόνος νεκρός σε κενά
Χρόνος άδειος σε μαύρο
Και τώρα ;
Το σώμα γέμισε , η καρδιά πάλλεται ,το αίμα κυλάει ,ο αέρας κυρίαρχος του άδειου θριαμβολογεί και το κενό παίρνει άλλη μορφή
Καλύπτει όλο το σώμα πια και γίνεται η ασπίδα προστασίας του
Με νύχια και αγκάθια που στάζουν αίμα και σάρκες υποδέχεται τους εισβολείς
Για πρώτη φορά το σώμα νιώθει την ασφάλεια της αγκαλιάς .
Δεν αιωρείται ,μα δεν γελά
Το λείο περίβλημα είναι η κατάρα του άδειου χώρου
